Journalistenklysma

Lieve Valentijn (en luie Bram),

Excuses voor mijn afwezigheid. Ik was even te druk met het strelen van mijn ego, het opruimen van de liters kwijl en het leeghalen een aantal darmstelsels. Dat is namelijk wel nodig in het journalistenwereldje. Al zit ik er pas net in, ik heb nu al door dat het een wereld is waar ik niet in wil zitten. En toch studeer ik journalistiek.

Ik zit nu in mijn derde jaar terwijl jij, mijn tedere beginneling, het eerste jaar door probeert te worstelen. Toen ik nog een vers noobje was had ik echt een romantisch beeld van de journalistiek. Iedereen zou me gaan helpen, ik ging leuke stukjes schrijven en aardige mensen spreken. In dienst van aardige mensen, samenwerkend met aardige mensen. Romantiek. Journalistiek. Het rijmt zelfs. Het blijkt een verwolken roos, mijn lieve Valentijn.

Die hulp is een lachertje. Iedereen in de journalistiek denkt aan zichzelf. Het is mijn eigen geile ik en niemand anders, daar ben ik inmiddels wel achter. Heb je hulp nodig bij een artikel? Ha nee gek, denk maar niet dat je hulp van iemand krijgt. Stel je voor dat je iemands primeur afpakt. De trieste journalisten van tegenwoordig houden hun eigen nieuws net zo strak vast als hun billetjes wanneer er een drol vastzit. Het draait allemaal om misgunnerij. Een dialoog (waargebeurd):

- Hoi ben jij gevraagd voor die ene klus? *hopend op ellende*
- Nee, jij wel? *bevestiging van ellende*
- Ja maar wat NAAAR voor je!!! IK HAD HET JE ZO GEGUND wat JAMMER bllalalalblala *lach van oor tot oor, genietend van andermans falen met een glimlachende rotkop en veren in anus stoppend*

Val, ik vind het journalistwezen simpelweg reusachtig overschat. Mannetjes met leren jasjes lopen rond met hun peukje en krantje onder hun arm zo van 'hey ouwhoer kijk mij gaan een echte journalist met m'n doorrookte leren jas' terwijl het eigenlijk gewoon luie ambtenaren zijn die af en toe praten met simpele mensen en daarover stukjes tikken. Vooral de regiojournalist. Dat is een luie, dikke, kalende man die elke avond zijn eigen piemel probeert te likken. En slechte stukjes schrijft over wat er in de kerk te doen is. Hoe kan ik dat weten? Ik was er zelf onderdeel van. Behalve die piemel dan.

Ik ga het nog steeds niet opgeven. Ik wil de eerste journalist worden die gewoon stukjes schrijft zonder al het zelfgeilen en verheerlijken. Ik weiger iemands darmen uit te lepelen om geliefd te zijn. Mijn mond te houden als een gevangene. Nee Val, gewoon stukjes schrijven en aardig zijn. Want dat is wat het beroep inhoudt. Dus houd je mond maar over de journalistieke helden van de samenleving. Want Batman kan helemaal niet schrijven. En hij bestaat niet.

Groetjes, Iris