Collectief klagen

Lieve Bram,

Glijdende Gerda of Sonja Stoepglij zijn zeker niet de enige Nederlanders die niet van sneeuw houden. Zo heb je ook nog Uggdragende Ursula, sleeënde Stella, vallende Victor, geïrriteerde Gerda en ballengooiende Barry. Elke Nederlander lijkt op een of andere manier een band te hebben met sneeuw. En dat is geen goede band.

Sneeuw is kut, wit, veroorzaakt ellende maar is best gezellig om te zien. Dat weten we allemaal. Toch komt er elk jaar opnieuw een ware storm. Een social media storm. Een storm van domme, laagbegaafde mensen die denken dat zij de enige zijn die kunnen zien dat het sneeuwt. Spontaan voelt iedereen zich een journalist en de urgentie om heel Facebook vol te janken om melding te maken van die witte bende is hoog. Heel hoog. We zijn geen Stevie Wonder, we zitten niet in een gesloten inrichting (sorry Robert M.) maar toch moet iedereen jouw Facebookstatus liken. Want wat jij vindt van sneeuw doet er toe. Jouw mening is namelijk echt anders dan die van miljoenen anderen. Tja.

Zelf heb ik ook een kuthekel aan sneeuw. Waar ben ik anders een Nederlander voor. Dankzij de sneeuw ben ik afhankelijk van een buschauffeur met krullend, lang oorhaar en een bus die heter is dan de gemiddelde Spaanse peper. Waarin ik verschil van andere mensen is dat ik niet durf te klagen op Facebook. Op Twitter, of elders. Ik klaag wel tegen mezelf wanneer ik met mijn te gladde zolen op mijn smoel terechtkom. Ik houd de eer aan mezelf. Aanpassingsvermogen. Omdat ik weet dat de rest van de Nederland zich ook groen en geel ergert, ogen heeft, ook zeiknat wordt en vertraging heeft door diezelfde sneeuw. Je bent nooit alleen in de ellende.

Sterker nog Bram, in andere landen is het veel erger. In Zweden, Finland, Noorwegen en Ijsland ben je altijd de lul. Hoewel, de treinen rijden daar vaker op tijd dan hier. Alle lekkere wijven lopen alsnog in een klein t-shirtje en een Daisy Duke. Ze gaan gewoon wat vaker naar de bruiningssalon. Ze instagrammen foto's van hun auto's met een halve meter sneeuw er op. Met een smiley en een hartje erbij. Niks negativiteit. Dit, Nederlanders, heet aanpassingsvermogen. Het vermogen om niet te klagen maar gewoon door te gaan met ademen. Maar niet met zuchten.

Ik las laatst dat klagen een gezonde eigenschap is, Bram. Maar ik ben ontzettend moe van het collectieve geklaag van Nederlanders. Ik weet het allemaal wel inmiddels. Helaas zijn Nederlanders te druk met zeuren om ook maar na te denken over zwijgen en aanpassen. Met een chagrijnig hoofd steken we elkaar al klagend aan. Terwijl je van zeuren lelijk wordt. Kijk maar naar de Zweden.

Groetjes,
Iris