Kerstgedachte

Lieve Iris,

Het is bijna kerst. Dan gaan we met z’n allen rond de tafel zitten en eten voor tien terwijl we uiteraard denken aan de hongerige Afrikaantjes. We nuttigen net zoveel wijn als ze daar water hebben en kunnen we tweehonderddrieëntwintig buikjes vullen met het geld dat wij spenderen aan onze gourmetmix.

In de naam van de vader, de zoon, de heilige geest. Schaften. Een kruisje slaan en daarna met mes en vork aan het grote werk beginnen. Een kalkoen, duizend kippenboutjes en een dozijn gevulde eieren. En vooral denken aan de honger in Afrika terwijl wij onze magen verwennen met al het lekkers wat de plaatselijke supermarkt te bieden heeft. Het is onbeschoft, Iris. Onbeschoft lekker.

Maar weet je wat ik het mooiste vind aan de feestdagen? De oliebollen. Vette zooi met appel en rozijnen erin. Niemand maakt ze beter dan mijn moeder. Elk jaar weer in de oude, haast antieke frietpan zorgt ze weer voor mondorgasme. Je zou ze eens moeten proberen, Iris.

Ook al zijn de oliebollen van mijn moeder niet rond, de professionele oliebollenbakkers kunnen er niet tegenop. Ik hou van oliebollenkramen. Waarom? Omdat er altijd van die simpele mensen achter de toonbank staan. Mensen die het leuk vinden om elke dag ergens anders neer te strijken en hun oliebollen te verkopen aan de hongerige consument. Al zullen ze dat woord misschien niet eens begrijpen.

Vandaag liep ik rond in Zaltbommel. Daar stond er ook een. Achter de toonbank stond een man van drieëntwintig, al leek hij vele jaren ouder. Hij was dyslectisch als de pest en kon niet schrijven. Of ja. Hij kon wel dingen opschrijven, maar dan kon ik een hoogleraar ontcijferen van Grieks-Chinese tekens bij me roepen om te lezen wat hij nou eigenlijk wilde zeggen. Gelukkig kon hij er zelf wel om lachen.

Ik lachte ook. Ik vind het mooi dat mensen hun beperkingen links kunnen laten liggen en genieten van wat ze aan het doen zijn. Hij heeft op z’n drieëntwintigste een eigen oliebollenkraam en gaat blijft het voor de rest van zijn leven doen. Daar is hij tevreden mee. Misschien is dat wel de beste kerstgedachte.

Liefs,

Bram