Swaggerboy van goud

Lieve Iris en Bram,

Sommige mensen houden van moeilijk. Als we d’r maar met z’n allen omheen kunnen draaien en niemand begrijpt wat wordt bedoeld. Van die verwarring genieten zij het meest. Interessanter doen dan dat ze zijn. Wat makkelijk kan, moeilijk vertellen. Om maar te laten zien wat ze allemaal kunnen en kennen. Woorden gebruiken die zelfs te moeilijk blijken voor wikipedia. Dat anderen dan hun stoffige woordenboek erbij moeten halen en bladeren om maar te begrijpen wat zij duidelijk willen maken.

Ik houd van simpel. Want ik ken een simpele jongen. Hij is de definitie van simpel. Het klinkt als een verschrikkelijke belediging, maar het is het mooiste compliment dat je kunt krijgen. Hij lacht altijd. Hij is niet het zonnetje in huis, maar het LED-lampje dat van kleur verandert, iedere drie seconde. Hij maakt de introductie van een gastdocent in rijm en heeft zijn eigen taaltje. Wanneer een ander ‘swag’  zegt en je met een kaasschaaf over zijn gezicht wil gaan, daar grinnik je er bij hem om. Want dat mag hij. Straattaal wordt schattig door hem.

Schaterlachend vertelt hij dat hij ontslagen werd bij de Mac, nog voordat hij er ook maar één minuut gewerkt had. Zich niet drukmakend om geld, of om ook maar iets. En waar een ander zich schaamt als hij/zij valt, daar vertelt hij trots dat zijn motoriek hem weer eens in de steek liet. Het is een prachtjong.

Hij krijgt weerman Gerrit Hiemstra aan de telefoon terwijl hij op zoek is naar een onbekende Pakistaan. Zulke dingen lijken alleen hem te overkomen. Midden in een gesprek hangt hij op. Een ander zou dat niet mogen. Een ander zou onbeschoft en asociaal zijn. Hij niet. Hij is alleen prettig gestoord.

Mensen begrijpen hem ook niet. En hij begrijpt mensen niet. Maar dat is mooi. Want waar sommigen zich gedragen alsof ze gecompliceerd zijn en hyperintelligent, daar is hij de eenvoudigheid zelve. Met  “ik snap het niet”, als standaardzinnetje, is hij geliefd. En dat is hem gegund. Met hem in de buurt maak je je nooit meer zorgen. Ga je het leven lachend tegenmoet, zonder een cent of een vriendin op de bank.

Hij is zo’n jongen die je om je heen zou moeten hebben als je manisch depressief bent. Of eentje die je zo op je kamer neerzet, om daar alleen maar te staan. Dan glijdt er vanzelf een grijns op je gezicht. Van Daan zouden er meer moeten zijn.

Groetjes,

Jacky