Lieve Iris,
Ik ben geschokt. Tijdens mijn dagelijkse busreis van het station naar huis liep ik mijn tijdlijn door op Twitter. Daar stond een tweet van mijn vijftienjarige neefje. Dat er meisjes rondlopen die hun ontmaagding op het sociale netwerk zetten. En dat ze jong was. Heel jong.
Laat me meteen duidelijk zijn. Met jonge meisjes heb ik geen moeite. Boven de elf bepaalt nog steeds zelf en dat is een wijze uitspraak. Enfin. Toen ik die leeftijd had, zette ik Legoblokjes met de nodige precisie op elkaar en maakte ik zandkastelen in de achtertuin. Daarna ging ik eten bij mijn overbuurvrouw die tevens onze schoonmaakster was. Daar at ik dan braaf mijn drie aardappelen, zestien sperziebonen en mijn satéschnitzel om nog voor ik mijn laatste hap yoghurt doorslikte, vroeg ik om een snoepje.
Hoe het leven van een huidige vijftienjarige eruitziet? Naar school gaan, gamen, WhatsAppen en je eten naar binnen proppen om nog snel die ene Ping te sturen. Met Lego speel je alleen nog maar op de iPad of computer. En 's avonds spreek je af met een jongen die al jeugdpuistjes heeft om eens een lekker potje te neuken. En ja. Dat moeten je vriendinnen natuurlijk weten. Iedereen maar een appje sturen is preuts, en preuts heeft zijn langste tijd gehad. Dan maar op Twitter. Kan heel de wereld het lezen. En delen.
Vingeren is het nieuwe neuspeuteren in de les, lichaamsvochtschieten heeft het propjestuffen vervangen en in plaats van het licht in iemands oog laten vallen met een geo-driehoek, irriteren de meisjes de jongens met korte boobflashes. Het is niet erg hoor, Iris. Alleen de wereld hoeft het niet te weten. Ik ga me er haast minderwaardig door voelen. Toen ik die leeftijd had waren de enige lippen die ik proefde die van mijn moeder en oppas. Soms die van oma. Maar meer ook niet. Vraag blijft of dat nou aan mij lag, of aan de wereld waarin we toen leefde.
Ik ga nu even een vijftienjarige voelen in deze tijd. Zet jij het even op Twitter voor me?
Liefs,
Bram
Geen opmerkingen:
Een reactie posten