Multicultitaxichaufi

Lieve Iris,

Autorijden is voor sommigen erg lastig. Meerdere dingen tegelijk doen, te veel prikkels binnen krijgen en  in plaats van in de achteruitkijkspiegel kijken of er een auto aan komt, kijken ze of hun lok nog wel sexy genoeg over hun voorhoofd valt. En ja, Iris. Dan gaat het mis.

Je hebt van die gevaren op de weg. Echt waar, Iris. Zelfs als je tijdens het afrijden je kapsel fresht in de binnenspiegel, haal je hem. Want ja, je moet er natuurlijk wel goed uitzien voor het laatste ritje met die leuke rijlesman. Enfin. Woensdagavond heb ik een autoincident gehad. Nee, Iris. Geen ongeluk. Een incident met een auto. Een taxi om precies te zijn. Met een Turkse chauffeur. Een multicultitaxichaufi-incident.

Ik heb niets met taxi's, Iris. Alleen in New York. Gewoon lekker in een knalgele kanarietaxi rondrijden en maar een beetje naar buiten te kijken terwijl de Afro-amerikaan die achter het stuur zit die tussentijds een huwelijkscrisis aan het oplossen is. Hier in Nederland zijn het stijve, oude mannen die willen praten over de wedstrijd koekleien die zijn vrouw afgelopen weekend gewonnen had. Of het is een multicultitaxichaufi die in een naar wierook geurende rammelbak zijn rijbewijs op het spel zet terwijl hij harde buikdansmuziek luistert. Daarom hou ik niet van taxi's.

Maar toch moest ik eraan geloven woensdag. Geen treinen meer en een nachtje in eigen bed zou toch wel fraai zijn, Iris. We maakten een mooi dealtje met een multicultitaxichaufi en reden naar Tilburg. Met brede glimlachen en zwaaide handen stuurden we hem weer terug naar Eindhoven. Met onze tas. En een multicultichaufi en een tas met dure spullen. Wat denk je dan, Iris? Inderdaad. Die blijft gewoon liggen en krijg je netjes terug. Ik ga weer van taxi's houden, Iris. Alleen multicultitaxi's.

Liefs,
Bram