Willie-wilde-wenkbrauw

Liefste Bram,

Een ritje in de buurtbus lijkt me enig. Lekker met mijn hoofd tegen het dak aan knallen wanneer één of andere vrijwilliger het busje in zijn drie over een drempel stuitert. Lijkt me genieten, echt waar. Vooral als ik dat samen met jou mag beleven. Maar hoe jij geniet van de chauffeur, geniet ik van de mensen die instappen. Één in het bijzonder: Willie-wilde-wenkbrauw, de man die elke rit tot een ware genietrit maakt.

Willie-wilde-wenkbrauw is een man van in de 70. Waarschijnlijk heeft hij geen vrouw, want een echte vrouw knipt ongewenst gezichtshaar weg alsof ze haar lievelingsbuxus aan het snoeien is. Zijn wenkbrauwen zitten wild opgekamd over zijn bril, een modelletje verstrooide professor waar Diederik Stapel jaloers op zou zijn. Uit zijn oren groeien krullen waar menig vrouw van droomt. Willie rijdt iedere dag voor zijn plezier ritjes mee in de bus. Waarschijnlijk omdat hij niets beters te doen heeft met zijn leven, zo dacht ik eerst.

Elke dag neemt Willie-wilde-wenkbrauw plaats op dezelfde plek, vooraan in de bus. Hij praat graag tegen de buschauffeur, die daar niet altijd blij mee lijkt te zijn. Willie vertelt namelijk elke dag hetzelfde. Hoe het gaat met het leven, met zijn hond en hij vraagt of het druk is op de weg. Soms staat hij even op om goed te kunnen kijken wie er in de bus zit. Dan vervolgt hij weer hetzelfde riedeltje. De buschauffeur praat altijd vriendelijk terug. Waarschijnlijk is hij het morgen allemaal weer vergeten. Willie heeft Alzheimer.

Genietend zit Willie, uiteraard zo dicht mogelijk bij de buschauffeur, elke dag uit het raam te turen. Wanneer er een andere bus voorbij komt staat hij op en zwaait hij tevreden, alsof hij zelf de buschauffeur is. Mensen stappen niet uit zonder dat Willie hen gedag heeft gezegd. Zo gaat het met Wilde-wenkbrauw, elke dag opnieuw. Elke rit lacht de buschauffeur. Ik kijk naar hem en besef dat Willie, de man met de slopende ziekte, de hele wereld aankan. Zo moet het leven zijn. Genieten van een simpele busrit. En ik geniet van zijn aanwezigheid, keer op keer. Want het leven is een feestje Bram, ook zonder slingers en ballonnen.

Groetjes,
Iris