Vandaag stap ik in het warme bad dat jullie al een tijdje delen.
Zoals jullie mogelijk al wel opvalt, stuur ik namelijk ook een brief en sluit
ik me daarbij aan bij deze sekte van penvrienden. Toch moet ik jullie spijtig
genoeg teleurstellen. Deze brief gaat namelijk niet direct uit naar jullie.
Nee, deze brief is gericht aan iemand anders. Bij sommigen staat ze bekend
als “Prinses Glimlach”, maar bij mij
heet ze gewoon lekker Bea. Misschien ken je d'r wel.
Uw lieve schoothond, nee niet Samson maar die andere, heeft
namelijk mede mogelijk gemaakt dat uw landgenoten (wij dus) voortaan twee jaar langer
mogen doorbikkelen voordat wij onze dagbesteding mogen inruilen voor het leren breien
en het kunnen bloemschikken. Nu klinkt dat als een zware taak en een extra last op onze
schouders, echter denkt u daar geheel anders over. U weet namelijk vrij
prominent een middelvinger op te steken naar de blaffende honden die niet
tevreden zijn met dit akkoord. Waar de gemiddelde Nederlander namelijk ‘zeurt’
om een verhoging tot 67 jaar, snelt u zich namelijk nog steeds op uw 74ste
levensjaar naar opduikende rode linten. Deze knippen zich namelijk niet vanzelf
door. Blauw, rood, geel of groen. Als er maar een plechtigheid achter zit. Is het echter niet tijd om het gouden schaartje eens door te geven? Wellicht met een rode of gouden strik eromheen voor onder de kerstboom?
Is het niet tijd dat hoe-heet-hij-ook-alweer eens koning
wordt? Die met dat blonde haar en die drie kinderen. Nee, niet Máxima maar die
andere. Dan kunt u ook eindelijk eens heerlijk achter de geraniums kruipen, wel
in een overgevlogen porseleinen vaas met ingezette robijntjes en omringd met
goud uit Dubai uiteraard. Eindelijk eens lekker rummikubben met die lieve A3
van kleindochters. Hoe gaat dat schattige drietal namelijk weer een winter overleven
zonder een met liefde gebreide trui van oma? Zo kunt u toch nog heerlijk
blijven knippen in linten. Knippen in linten wol.
Liefs,
Valentijn
Liefs,
Valentijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten