Vuurwerkouders

Lieve Iris,

Ik heb niets tegen korte rokjes. Ook niets tegen kleine meisjes. Eigenlijk is een combinatie daarvan een droom voor elke twintigjarige jongen met de bovenkamer van een zeventienjarige puber. Maar goed. Daar beginnen we niet over. En ook al ben je saai, mijn liefde voor jou gaat verder dan mijn liefde voor pindakaas. En dan weet jij wel hoe ver het is.

Enfin. Vandaag gaan we met z'n allen vuurwerk afsteken. Om tien uur werd ik mijn bed uitgeknald door tienjarige randdebielen die het nodig vonden een magazijn vol rotjes voor mijn deur af te steken. Maar nee, daar ga ik je niet over schrijven vandaag, Iris. Vandaag gaat het over de ouders van de rotjeskinderen. De vuurwerkouders.

Zaterdagmiddag was ik aan het werken in Utrecht. In de Vogeltjesbuurt. Ik weet niet of je die buurt kent, Iris? Dat is ongeveer één derde student, één derde Islamiet en de rest is pauper. Je weet wel, van dat panterprintleggingvolk. Een gezellige volksbuurt vol met vuurwerkkinderen. En vuurwerkouders.

De eerste vuurwerkouder die ik tegenkwam was een vrouw. En niet zomaar een vrouw. Een diamanten puist boven haar lip, een strakke legging over haar iets te dikke bovenbenen. Om het af te maken een panterprintjas met een otter in haar nek. Naast haar liep haar dochtertje in exact dezelfde outfit, zonder de puist. Daar was ze te klein voor. Ik weet hoe het komt, Iris. Moederlief is een vuurwerkouder. Er moet haast wel een rotje in haar gezichtsveld zijn afgegaan. Je weet wel, dat je zo'n waas voor je ogen hebt. Want ja, anders ga je zo echt de straat niet op.

Scooters zijn in bij vuurwerkouders, Iris. Vuurwerkvader komt ook op de scooter. Met een Jumbotas vol vuurwerk. Zijn telefoonnummer wist hij niet meer uit zijn hoofd, omdat hij een nieuwe telefoon had gekocht voor zijn vuurwerkhandeltje. Elk jaar opnieuw een nieuwe telefoon. Hij hield ook wat achter voor zijn zoontje van acht.

Ik snap het niet, Iris. Toen ik een jaar of acht was, stond ik blij met sterretjes te zwaaien terwijl mijn ouders hun glas rode wijn omhoog hielden om te proosten op weer een nieuw jaar. Ik mocht maximaal twintig euro uitgeven aan knallers en tolletjes. Nu ben ik er blij om. De jongens die toen voor tientallen euro's lieten exploderen, verzuren nu in één of andere bouwval met een belachelijke oranje helm. Want het zegt niet veel over de kinderen als ze veel vuurwerk afsteken, Iris. Nee, dat zegt meer over de ouders.

Oh, ik wens je nog een knallend uiteinde van dit jaar.

Groetjes thuis en liefs,

Bram