Vervallen helden

Lieve Bram,

Je schreef me over de liefde. Praat me er niet van. Ik ben dol op mensen, maar dat soort liefde is niet voor altijd. Mensen worden oud, lelijk en krijgen haargroei in hun oren. Van echte liefde ken ik maar één soort, een liefde die ik bij me draag, waar nooit iets of iemand aan gaat tippen. Die liefde is muziek. Ik weet nog goed wie mijn eerste muzikale held was. Niks zoals je schreef over studentikoze rozen, nee, een roos voor altijd. Een rossige roos met lang haar en tatoeages: Axl Rose.

Mijn liefde voor Axl Rose begon, hoe cliche, bij het horen van Sweet Child 'O Mine. Ik wilde zijn Sweet Child zijn, zijn lange haar kammen. Aan zijn doorrookte en doorleefde leren jack ruiken. De geur van een superheld opsnuiven. Zijn microfoon afkussen na een optreden. Ik wilde dat hij mij verwelkomde in de jungle. Zijn jungle. Tegenwoordig ziet Rose er uit alsof hij zelf in zijn eigen jungle heeft gewoond. Een jaar of tien, zonder douche. Met drank in overvloed. Ik ben mijn held kwijt.

Ik zag mijn held veranderen in een lelijke, oude versie van een klein, dik kind. Op het podium kan hij niks meer dan hijgend op adem komen, al rondrennend in een te klein shirt. Hij kreeg ruzie met Slash, de enige man die vrouwen gillend klaar laat komen door met zijn vingers op snaren te strelen. Hij trouwde en hij scheidde weer. Hij kwam voor de rechtbank en verloor. Hij werd een verliezer zonder band maar mèt een vervallen rotkop. Mijn held is tegenwoordig niets meer dan die zwerver met drie tanden en een kromme rug die op Tilburg Centraal mensen lastigvalt voor de Albert Heijn. Geen haar beter.

Ik heb nog een held gehad, Bram. Mijn tweede held was Anthony Kiedis. Kiedis is een stoere vent. In zijn boek schreef hij over zijn leven. In de eerste honderd pagina's beschrijft hij langdradig waar het op neer komt: 'Mijn leven knetterde harder dan die stokjes van smurfenchocolade en ik neukte voor het eerst toen ik twaalf was. Ik verzon liedjes. Oh en mijn vader was drugsbaron en ik jatte van hem. Best lachen allemaal.' Graag gedaan, het boek hoef je nu niet meer te lezen.

Tegenwoordig leeft Kiedis het brave leven van een vervallen man. Hij krijgt nog om de zoveel tijd een shot om van zijn hepatitis af te komen. Heeft 'ie door de drugs opgedaan. Een verhaal dat hij nog wel eens vertelt tijdens de koffie. Misschien leeft hij wel samen met Rose. Eten ze theeleutjes en praten ze samen over anti-rimpelserum, zittend op hun ouderwets uitziende bank, kijkend naar hun oude dvd's uit de tijd dat ze nog echt iets voorstelden. Voordat het afgegleden, kalende mannetjes waren. Rocksterren. Helden. Geile mannen met lang haar, tatoeages en dames met extreem grote nepborsten.

Wat ik eigenlijk wil vragen Bram, waar zijn de helden van tegenwoordig? Ik maak me zorgen om de generatie onder ons die Justin Bieber draait over vijftig jaar. Omdat dat hun jeugdsentiment is. In de toekomst kennen ze geen mannen meer met lange haren en scar tissues. Eigenlijk ben ik maar heel simpel. Ik wil een nieuwe heroinespuitende, langharige, gitaarsmashende muziekheld. Maar tot die tijd draait de verwelkte roos in volle glorie rondjes op de platenspeler. Wat daar kwam muziek uit Bram, dat was muziek.

Groetjes, Iris