Het onvermijdelijke treingesprek

Lieve Bram,

Het hebben van een goed gezelschap onderweg is belangrijk. Misschien wel even belangrijk als een goede zitplek en het niet in de buurt zitten van iemand met Skrillex op geluidsniveau atoombom. Oh, en zo ver mogelijk verwijderd zijn van mensen die friet met uitjes, sinaasappels of salami eten is ook niet geheel onbelangrijk. Maar het lijkt tegenwoordig wel alsof we geen gezelschap meer willen, Bram. We zijn stuk voor stuk autisten, maar we vinden onszelf sociaal.

Je kent het wel, Bram. Soms kom je wel eens met iemand in de trein die je lang niet gezien hebt. Je zag diegene al op het station, maar toen stond je nog lekker aan je sigaret te hijsen en had diegene je -godzijdank- niet gezien. Maar dan gebeurt het ergste. De persoon in kwestie stapt in waar jij net bent gaan zitten. En die persoon tegen je begint te praten. Zo begint het allemaal, Bram. Het onvermijdelijke treingesprek.

Ik schaam me dat ik soms mensen probeer te vermijden, maar soms heb ik er gewoon echt geen zin. Zo zat ik twee dagen geleden met een oud-klasgenoot opgescheept in de Sprinter richting Den Bosch. Godsamme man, ik weet dat je dit nu leest. Het is niet persoonlijk, trek het je niet aan. Je zei immers zelf dat ik moest bloggen over alles wat in me opkwam. Maar het gaat dan over onderwerpen waarover ik niet wil praten, ik praat tegen een persoon die ik niet wilde zien, op een plek waar ik niet wilde zijn. Ultieme diarreeopwekker. Maar eigenlijk heb ik best wel gelachen. En lachen doe ik niet met harde muziek in mijn oren, starend naar regendruppels op het raam. Het is alleen de angst om te praten. Mensen vermijden lijkt zo makkelijk.

Het bange van mensen zie je tegenwoordig al wanneer ze voor de deur van de trein staan. Mensen gaan ver voor een zitplek, alleen. Gaan de deuren open, worden de mensen die uitstappen niet voorgelaten. Egoïstisch? Zeker. Als hunkerende gieren rennen we op het autisme af, een plekje voor onszelf. Het liefst met een tas ernaast, zodat er niemand bij kan. we ons kunnen insluiten in onze eigen vertrouwde wereld, met een mp3-speler en een telefoon waar we als lijm aan vast zitten gekleefd.We zijn bang voor mensen tegenwoordig, bang om te communiceren.

Wat ik eigenlijk wil zeggen Bram, willen we later geen autistische kinderen uitpoepen die niet op durven te kijken van hun schermpje, dan moeten we NU actie ondernemen. Praat! Ga dat onvermijdelijke treingesprek aan. Mensen kunnen vermakelijker zijn dan een schermpje. Al lach je maar tien seconden, het is het waard. Want geloof me Bram, iPods en telefoons vertellen geen grappen.

Liefs, Iris

PS aan mijn medereiziger: Sorry nogmaals man, het lag niet aan jou. Ik had slecht geslapen. De volgende keer neem ik een thermoskan mee en drinken we koffie. Zonder oordopjes, met ontbijtkoek.