Sneeuwsletten

Lieve Iris,

De goedheiligman doet zijn best. Ook al is het je vader. Ik snap het. Teleurstellingen zijn nooit leuk, maar je weet wat ze in 1745 gezegd hebben: een gegeven paard moet je nooit in de bek kijken. Zelfs niet als het paard op een hond lijkt. Een gift is een gift. Ben blij dat Sinterklaas in ieder geval bij je huis is gekomen.

Want de Sint had het zwaar gisteren. Zijn paard had zijn winterhoefijzers al aangetrokken om over de gladde, witte daken te marcheren. Sinterklaas trakteerde treinreizend Nederland voor zijn vaarwel ook nog op een grote zak vertragingen. En iedereen klaagt omdat ze dat niet wilde hebben. Gelukkig ben je niet de enige, Iris.

Zelf geniet ik ook niet van sneeuw. Ik woon twee huizen van een basisschool vandaan en de kinderen vinden het prachtig. Op witte dagen word ik rond een uur of zeventien over acht wakkergeschreeuwd door kleine, dikke kinderen die met een oerkreet sneeuwballen op elkaar afvuren. Maar ik klaag niet.

Als ik tien minuten later naar beneden loop om mijn goedenmorgenpeukje te roken, geniet ik. Van de nicotine, maar ook van de langsglijdende moeders. Vandaag verloor Sonja Stoepglij haar evenwicht recht voor mijn neus. Lachend als Erika Terpstra kwam ze overeind. Ieder heeft zijn eigen vorm van sneeuwpret.

Weet je wat de mooiste verschijning in een winters landschap is, Iris? Sneeuwsletten. Als de sneeuw valt, komen de neknertsen met panterhuid weer uit hun holletjes gekropen. Met drie lagen make-up proberen ze zich te beschermen tegen het gure winterwindje. Met hun BlackBerry proberen ze enigszins nog multiculturaliteit in het winters landschap te brengen. Massaal sturen ze berichten de wereld in dat het sneeuwt. En daar hou ik van. Dan hoef ik ten minste niet naar buiten. Winterdagen zijn ervoor om ongestoord in bed te liggen en te fantaseren. Waarover? Sneeuwsletten in zomerkleding.

Liefs,
Bram